"ยามตะวันจะลับฟ้า"
สุริยะ ละแสง ที่แรงร้อน
เห็นแดดรอน อ่อนไอ แล้วใจเหงา
ทิวาวาย หายวับ ไปกับเงา
ราตรีเข้า บดบัง อีกทั้งคืน
เหมือนดั่งโลก โยกยิน ว่าสิ้นยุค
เสียงภัยปลุก รุกเร้า ให้ "เจ้า" ตื่น
เพื่อละกรรม ทำบุญ หนุนยาวยืน
แล้วหยิบยื่น นิพพาน ก่อนวันตาย
พี่น้องเอ๋ย เรามา เพื่อพากลับ
รีบตอบรับ ไมตรี อย่าหนีหน่าย
ทิ้งให้เรา โดดเดี่ยว อยู่เดียวดาย
ท่านจักสาย ไร้สิทธิ์ เพราะติดกรรม
อนิจจา "ห้องเรียนเรา" มีเท่านี้
น้อยคนที่ จิตใจ มิใฝ่ต่ำ
ดั่งวิหค หลงฟ้า มาร่ายรำ
พอตกค่ำ กรรมส่ง ให้หลงทาง....
เอเมน สาธุ
ป.วิสุทธิปัญญา
1-2-2016
