พี่น้องที่รักแห่งเราทั้งหลาย
เราจะกล่าวความจริงต่อท่านทั้งหลายว่า...
คนที่รู้ตัวว่าเจ็บไข้ได้ป่วยแล้วเท่านั้น
ที่เขาจะนึกถึงหมอ
ต่างจากคนที่เราได้รู้เห็นแล้วว่าเขาป่วย
โดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันรู้เลยว่าตัวเองน่ะป่วย
คนจำพวกนี้จะไม่มีวันนึกถึงหมอ
คนจำพวกนี้จะไม่มีวันเชื่อหมอ
แม้หมอจะบอกให้รู้ว่าเขา "กำลังป่วย"
คนจำพวกนี้แม้ว่าเขาจะเดินสวนทางกันกับหมอ
แต่เขาก็จะไม่มีวันเห็นหมออยู่ในสายตา
คนพวกนี้แม้ว่าจะกำลังสนทนาอยู่กับหมอ
แต่พวกเขาก็จะไม่มีวันไถ่ถามหมอ
ถึงอาการเจ็บไข้ได้ป่วยของเขา
หรือไถ่ถามถึงเรื่องสุขภาพของเขาเองเลย
ดังนั้น...
คนที่ทุกวันนี้เขายังไม่รู้ว่าเขายังไม่รู้อะไรอยู่
คนที่ทุกวันนี้เขายังไม่รู้ว่าทำไมเขาจะต้องรู้
ในสิ่งที่ "ครู-ผู้รู้"
เขานำมากล่าวสอนซ้ำย้ำให้ได้รู้
คนที่ทุกวันนี้เอาแต่อวดดี อวดรู้
ในสิ่งที่ตนพอรู้อยู่
โดยปิดตา ปิดหู ไม่ยอมเปิดใจรับฟังความรู้ใหม่
ที่ผู้รู้เขาเมตตาหยิบยื่นมาแบ่งปันให้
คนทั้งสามจำพวกนี้จึงมิต่างไปจาก
คนป่วยที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองป่วย
จึงแลไม่เห็นคุณค่าของหมอ
จึงมองไม่เห็นประโยชน์ของวิชาแพทย์ที่หมอมีอยู่
ต่อเมื่อเขาต้องล้มหมอนนอนป่วยเมื่อใดนั่นแหละ
คำว่า "คุณหมอขา" คุณ "หมา"
ขอ...
ขอ...ความเมตตารักษาชีวิตให้ลูกหมาที
จึงจะเป็นความจริงได้
แต่ทว่า...เมื่อถึงเวลานั้น
มันจะสายเกินไปรึเปล่าเราก็มิอาจรู้
เอเมน สาธุ
ป.วิสุทธิปัญญา
2-08-2016
